Jeetje wat een reacties op de melding van gisteren, zit ik hier nog een potje te janken (thank god voor waterproof mascara)......
Even in het kort wat er vandaag weer allemaal hier is gebeurd;
Om 2.30 uur werd ik wakker gebeld, het ging goed met Willem maar hij was erg verdrietig, dan ga je dus in je pyama door een uitgestorven zieken(spook-)huis naar de IC. Beetje troosten en na een half uurtje sliep hij weer in. 07.45 uur weer terug, hij is natuurlijk erg suf vd morfine maar heeft nog heel veel pijn en ligt krampachtig in bed want elke beweging steekt. Even bij WJ kijken hoe die heeft geslapen, toen ik binnen kwam werd hij net gewassen door een jong zustertje (jammer vd pearcings en het feit dat ze ±110 kg weegt) en lag hij er lekker fris en wel riekend bij. Maar nog steeds voelt hij zich erg belabberd. Om 11 uur kwam eindelijk de radioloog bij Willem. Met smacht kijk je dan naar een zwart scherm met grijze schimmen waar je zelf geen wijs uit kunt. Nieuwschierig als ik ben kijk ik over zijn schouder mee en vraag hoe het eruit ziet (anders moet je weer wachtten tot de radioloog het tegen de kinderarts verteld, die het weer tegen de nefroloog verteld en die komt dan rond 16.00 uur het nieuws pas brengen) "Het ziet er prima uit", weer een nieuwe mijlpaal! Om 14.oo uur kwamen de verpleegkundige van afdeling dolfijn Willem ophalen, wat een lekker gevoel was dat. Oma Fransje en Pitou zijn nog op IC geweest en hebben daarna slingers in zijn nieuwe kamer gehagen. Om 14.30 uur kwam WJ aangereden in zijn bed met voorop een hevig hijgende verpleegster (je weet wel). Het bed kan alleem dwars in de kamer, maar dat mocht het moment niet verpesten. Beide zwaar onder de morfine waren ze toch wel erg blij elkaar weer te zien. Toen de verpleegster van WJ was uitgerust mocht ze weer aan de bak en bracht WJ via de tunnel terug naar zijn eigen stekkie. Hé, daar heb je oma Thea (zonder rollator) met Margot, Christ & Els, ff vlug bij Willem kijken, maar die was zwaar gedrogeerd. Via de tunnel ging de familie daarna naar het andere "kind", die zienderogen opknapte (op de witte trombose-panty na). Ook daar de boel een beetje versierd met kaarten (bedankt allemaal!) en een bloemke. Willem heeft gedurende de middag en avond erg veel pijn en na een zetpillen mag toch de dosis morfine iets hoger. Met als gevolg dat hij na elke pijnlijke manouvre ligt te vloeken als een bouwvakker (" doet 'ie anders nooit", grapje!)
Hij mag gelukkig iets meer drinken, en (speciaal voor Iscander) hij mag eten maar lust natuurlijk geen bami, en het toetje was net de allervieste vd hele wereld.
Hij maakt ook ruzie met me over alles en ziet ook dingen vliegen die hij probeerd te pakken. Maar toch is hij niet pijn vrij want nu mag zijn hoofdsteun weer niet plat, met als gevolg dat hij (as we speak) nog tv ligt te kijken.
Ik ga maar weer een vlug bij hem kijken, groetjes allemaal!
X Charlotte
Even in het kort wat er vandaag weer allemaal hier is gebeurd;
Om 2.30 uur werd ik wakker gebeld, het ging goed met Willem maar hij was erg verdrietig, dan ga je dus in je pyama door een uitgestorven zieken(spook-)huis naar de IC. Beetje troosten en na een half uurtje sliep hij weer in. 07.45 uur weer terug, hij is natuurlijk erg suf vd morfine maar heeft nog heel veel pijn en ligt krampachtig in bed want elke beweging steekt. Even bij WJ kijken hoe die heeft geslapen, toen ik binnen kwam werd hij net gewassen door een jong zustertje (jammer vd pearcings en het feit dat ze ±110 kg weegt) en lag hij er lekker fris en wel riekend bij. Maar nog steeds voelt hij zich erg belabberd. Om 11 uur kwam eindelijk de radioloog bij Willem. Met smacht kijk je dan naar een zwart scherm met grijze schimmen waar je zelf geen wijs uit kunt. Nieuwschierig als ik ben kijk ik over zijn schouder mee en vraag hoe het eruit ziet (anders moet je weer wachtten tot de radioloog het tegen de kinderarts verteld, die het weer tegen de nefroloog verteld en die komt dan rond 16.00 uur het nieuws pas brengen) "Het ziet er prima uit", weer een nieuwe mijlpaal! Om 14.oo uur kwamen de verpleegkundige van afdeling dolfijn Willem ophalen, wat een lekker gevoel was dat. Oma Fransje en Pitou zijn nog op IC geweest en hebben daarna slingers in zijn nieuwe kamer gehagen. Om 14.30 uur kwam WJ aangereden in zijn bed met voorop een hevig hijgende verpleegster (je weet wel). Het bed kan alleem dwars in de kamer, maar dat mocht het moment niet verpesten. Beide zwaar onder de morfine waren ze toch wel erg blij elkaar weer te zien. Toen de verpleegster van WJ was uitgerust mocht ze weer aan de bak en bracht WJ via de tunnel terug naar zijn eigen stekkie. Hé, daar heb je oma Thea (zonder rollator) met Margot, Christ & Els, ff vlug bij Willem kijken, maar die was zwaar gedrogeerd. Via de tunnel ging de familie daarna naar het andere "kind", die zienderogen opknapte (op de witte trombose-panty na). Ook daar de boel een beetje versierd met kaarten (bedankt allemaal!) en een bloemke. Willem heeft gedurende de middag en avond erg veel pijn en na een zetpillen mag toch de dosis morfine iets hoger. Met als gevolg dat hij na elke pijnlijke manouvre ligt te vloeken als een bouwvakker (" doet 'ie anders nooit", grapje!)
Hij mag gelukkig iets meer drinken, en (speciaal voor Iscander) hij mag eten maar lust natuurlijk geen bami, en het toetje was net de allervieste vd hele wereld.
Hij maakt ook ruzie met me over alles en ziet ook dingen vliegen die hij probeerd te pakken. Maar toch is hij niet pijn vrij want nu mag zijn hoofdsteun weer niet plat, met als gevolg dat hij (as we speak) nog tv ligt te kijken.
Ik ga maar weer een vlug bij hem kijken, groetjes allemaal!
X Charlotte
